Василь хомчанка звон пад зямлй читать

Dating > Василь хомчанка звон пад зямлй читать

Download links: → Василь хомчанка звон пад зямлй читать → Василь хомчанка звон пад зямлй читать

Вось ён патрос чорнай усклычанай галавой, з доўгімі хвосцікамі валасоў на скронях і шыі,— даўным-даўно галава не бачыла нажніц,— адтапырыў ніжнюю, таўсцейшую губу. Но в нем уже росло возмущение и стыд, словно он изменил хате, рукам Марыли, глазам братьев.

Абклалі яе голлем, саломай і падпалілі. Пуста ў вёсцы і ціха. Андрей вертел змею в руках. А калі ўзлезе, як назад спусціцца? Не далятала ад яе і ніякіх гукаў. Услед за ім пракалыхаліся і затрапяталі самыя маленькія званочкі — дзілі, дзілі, дзілі... Стомленыя рукі ляжалі на каленях, прыжмураныя вочы глядзелі ў зямлю. В глазах Мусатова появилась искра заинтересованности. Дурной крик петуха над кучей дымящегося навоза. Баба Настачка нічога не адказала, перастала скрабсці бульбу і задумалася. Хлопчык абхапіў яе шыю рукамі і, прыціснуўшыся да мяккай шчакі, сказаў: — Я цябе вельмі шкадую. Баба Настачка, сагнуўшыся, ішла па баразне, рвала свінням траву і складвала ў фартух.

Вось ён патрос чорнай усклычанай галавой, з доўгімі хвосцікамі валасоў на скронях і шыі,— даўным-даўно галава не бачыла нажніц,— адтапырыў ніжнюю, таўсцейшую губу. Васілёк, усё яшчэ седзячы ў той самотнай паставе, пачаў глядзець то на зачыненыя вароты, то на агарод — там, дзе ў затравелым рагавічку былі веснічкі і сцежка ў поле. И ты дурак… Дурак ты, вот кто… Если я не ваш, так я и уйду… Не очень нужно… Только в Загорщину я не хочу.

Колосья под серпом твоим - Гара была тады і шырэй, і вышэй, акружаў яе вал земляны і дубовая сцяна. Нет, брат, от этого нам пользы мало.

Быков Василь Салдацкi лёс на белорусском языке Васiль Быкаў Салдацкi лёс Дыялог з нагоды - Гэй, цесля, перакур! А я i не пазнаў. Гляджу, думаю, хто такi? Ну чакай, зараз злезу. Гляджу, знаёмая галава тырчыць. Думаю, зазiрну на хвiлiну. Старая саўсём ужо струхлела, думаю, хоць на старасцi ў новай пажыць. А памятаю, нядаўна во такi быў. Во на бервяно гэта. Не, я свае, памiрскiя. Ад iх, кажуць, крэпасць у нагах. А ты чаго кульбу не зменiш? Цяпер жа пратэзы робяць лепш за ўласныя. Ды i не збяруся. Як гэта ты адважыўся? Праўда, не хачу хлусiць - зрубiць сын памог. Дый сябрук адзiн - з вайны яшчэ - памог. Мiкалаiхi, што з Асавiння, брат. Выхадных са тры падзёўбалi. А ў цябе ж - новая? Перакрыў толькi тым летам. Фёдар - брыгадзiр i Тэклiн прымак гэты, што з трактарам у азярко звалiўся. Не чуў такую сабыцiю? Тыя, хто талент маюць, як кажа наш дзед Лявон... Нас з табой перажыве. Дык, кажа, талент трэба. Кожнаму ў жыццi выпадае па яго таленту. Што зрабiў - тое i палучай. Тут я не згодны. Талент - талентам, а i лёс не мiнай. Ён тожа, брат, многа значыць. Часам, што чорт з шапкi выме, тое i будзе. У цябе вунь двайня, а ў мяне во, бач, кульба. Думаеш, яна мала мяне памучыла? Як пiлуюць - не чутно, бо ўсыпляюць. Затое пасля - хоць на сцяну лезь. А Краўчонак вунь гойсае на дзвюх ды яшчэ з ордэнам. А разам, у адной роце, ваявалi. А бывала, трусаваты быў. Яшчэ я падганяў усё. Каб трусаваты, не далi б. Далi - было за што, гэта праўда. Але тут, браце, болей чорт цi выпадак паспрыяў. На маiх вачах усё было. Узводны паслаў трох - сяржанта Дзянiсава, мяне i гэтага Краўчонка. Якраз цераз лес дарожка iшла. Лес, скажу табе, спрэс дубовы, мацнецкi лясок. Дубы аж да неба i падлесак ладны. Дзянiсаў наперадзе, слаўны такi хлапец, сiбiрак, малады яшчэ, а геройскi, два ордэны меў, камандзiрам быў лiнейнага аддзялення. За iм я - кручу на шпульку, а шпулька старая, халера на яе, усё заядае, шасцяронка спрацаваная. А кабель, праўда, трафейны. У наступленнi яго процьма. Мы не вельмi i даражылi iм, калi дык i не зматвалi, адключыш апараты i далей. На новым месцы знойдзем i кабель. А мы, памятаю, у абароне на калючым дроце працавалi. Замест кабелю - калючкi ў траншэi i нiчога - балакае начальства. У абароне на ўсё лiмiт: на харч, снарады, махорку нават. У наступленнi ж наконт гэтага раздольна. I шнапсу трапляла нават. Дык лiнiю тую трэба б кiнуць, i ўсё. Але Дзянiсаў не даў. Загадана, кажа, значыць, трэба выканаць. Ну iдзем i матаем. Краўчонак поўныя шпулькi нясе. Ужо, напэўна, вярсты са дзве знялi, у Краўчонка тры цэлых шпулькi, у мяне амаль поўная. I Краўчонак усё азiраецца, вядома ж, боязна iсцi ззаду. А скажу табе, немчуры там поўна было. Абкружылi ж iх пад Кiшынёвам... Дрэнна ён тады ведае, твой лектар. Халера, някрэпкiя сталi сiгарэты, ды i не гараць. Яны, брат, як ваўкi, паразбягалiся, хто куды. Каторыя, праўда, у палон здавалiся, а каторыя эсэсаўцы, власаўцы цi там начальства, - тыя ўсё на захад, напралом да сваiх. З гэтымi ў нас стычкi былi ого! Камандзiра брыгады там паранiла. Ага, дык iдзем, значыць, i чуем, быццам за кустамi тожа хтосьцi нiбыта брыдзе. Прыслухалiся - сцiхла, быццам i няма нiкога. А Краўчонак ужо ляжыць. I тут, бачым, у кустах як iрванецца - чалавек з пяць. Я толькi спiну аднаго ўбачыў - блiзка, во як да зруба. Шапка iхняя i шынель з чорным каўняром. Я шпульку ўбок i за аўтамат. I чаргой па дубах - ажно кара пасыпалася. I сам туды, у кусты. О, чакай, брыгадзiр коцiць. Дык гэта наконт каня як? Ну, можа, пад вечар? Пагнаў у Стайнiкi да Iллючонка чымергес пiць. Хто кажа - не трэба? Гледзячы калi i як. Дык Дзянiсаў у кусты. Далей - як пырсне чарга, дык мы вобзем. Чую, морда ўся мокрым заляпана. I пагоны, барада, рукi. А пасля бачу - ляжыць Дзянiсаў, i мазгi на траве. Ты бачыў калi мазгi на траве? I бачу, пабеглi трое. Я прылажыўся, як даў - адзiн вобзем. Адзiн - прама, адзiн - убок. А сам за пярэднiм. Чорт, адкуль толькi спрыту набраў. Хаця маладзейшы ж быў. I два скакуны меў, не тое што цяпер. Як урэзаў - гляджу, даганяю. Ладны такi фрыцуга, цыбаты, у камбiнзоне. Ён па мне з-за дуба пук-пук - кулi ля вуха. Нiякая куля не возьме. Ён пукне - ды за наступны. А я - за ягоны. Так i гулялi ў даганялку. I я, ведаеш, правiльна разлiчыў. Думаю, страляй, страляй, - у мяне болей патронаў. Мы раз пад Аўгустовам акружылi чалавек сто, дык бiлiся да апошняга. Толькi параненых некалькi засталося.